Het Curaçao Verhaal van Betty Staps
Hato: geen privestrepen op de vloer, ik zie geen overmaat aan stickers die me vertellen wat ik moet doen en ik welk klepje ik mijn afval moet gooien. ik zie geen overtollige aanwezigheid van personeel dat je de weg wijst en verteld wat je moet doen wat mij meteen weer de vrijheid geeft om zelf na te denken en ik mag op zoek naar een trolley om mijn koffers te vervoeren. De knop gaat om, vrijheid.
Chaotisch denken heeft geen nut, je hoofd moet leeg en alle overbodige regels "wegwijzers" zijn verdwenen. Met mijn Nederlandse gehaaste gewoontes, snuif ik de typische curacao geur naar binnen en geluksgevoel overheerst. Ik moet nog even onthaasten, maar al heel snel is mijn ADHD brein gereset. Waar laat ik de trolley meneer? Gewoon hier mevrouw, iemand anders neemt hem wel weer mee. Ah oké!
Ons eerste strandbezoekje laat mij verzinken en voor het eerst heb ik geen saai puzzelboek nodig om de tijd te doden. Zoveel te zien, ruiken, horen en voelen. Terwijl de kippen de restjes van een Antilliaanse lunch oppikken naast mijn strandbedje, vraag ik de relaxte meneer wanneer het restaurant open gaat. Het simpele antwoord "wanneer die luikje open is" oh ja logisch en ga rustig een snorkelduikje nemen en begroet de onderwaterwereld.
De batterijen van mijn camera zijn leeg. "juffrouw wat zijn de beste batterijen?" Duracel! Ah dan doe die maar. Die hebben we niet mevrouw. "oh geen probleem dan doe die andere maar". Ik geniet van de simpelheid die veroorzaakt dat ik niet meer ingewikkeld denk.
Op Schiphol aangekomen, regels, 88 bordjes op een vierkante meter, verboden te doen stickers, rennende mensen op de lopende band om de bus te halen. Curacao ik mis je zo...